Όταν το ρολόι έδειξε ώρα για Final 4 στη Division 3, όλα τα φώτα στράφηκαν στην Sunel Arena των Άνω Λιοσίων, εκεί όπου δύο ιστορικά σχήματα του Atlasbasket, οι Erythraia Bulls και η Σκιλλουντία, έβαλαν το όνομά τους στον πρώτο ημιτελικό. Ένα ζευγάρι που είχε τη δυναμική να προσφέρει ένα ντέρμπι τιμής και τακτικής, αλλά που τελικά κατέληξε σε μια καταιγιστική μπασκετική παράσταση από την πλευρά των Bulls.

Κι όμως, το ξεκίνημα έμοιαζε να γράφει διαφορετικό σενάριο. Η Σκιλλουντία μπήκε στο παρκέ με τόλμη και πήρε το πρώτο καλάθι της αναμέτρησης. Μια προσωρινή αναλαμπή όμως, καθώς από εκείνο το σημείο και μετά, οι Bulls έριξαν το σήμα της επίθεσης και ακολούθησε μια λαίλαπα: 13-0 το επιμέρους σκορ, 13-2 στο φινάλε της αστραπιαίας αντεπίθεσης, και οι Erythraia Bulls δεν κοίταξαν ποτέ ξανά πίσω. Το πρώτο δεκάλεπτο έγραψε 23-15, με τους ταύρους να δείχνουν ότι έχουν έρθει όχι απλώς για να νικήσουν, αλλά για να κυριαρχήσουν.

Η Σκιλλουντία, παρότι προσπάθησε να αντιδράσει στο δεύτερο δεκάλεπτο, κρατήθηκε σε απόσταση μόνο χάρη στον μαχητικό Γιάννη Αδαμάκη, που με 13 πόντους και 6 ασίστ ήταν ο μόνος που πάλευε πραγματικά στα ίσια απέναντι στο θηρίο. Το ημίχρονο έκλεισε στο 41-33, και παρότι αριθμητικά το παιχνίδι φαινόταν ανοιχτό, η διαφορά στο παρκέ ήταν ξεκάθαρη.

Στο τρίτο δεκάλεπτο, ήρθε το ξεκαθάρισμα. Οι Bulls, παίζοντας με ρυθμό, πλάνο και φόρα πρωταθλητή, πάτησαν το γκάζι και διέλυσαν κάθε ψήγμα αμφιβολίας για το ποιος θα προκριθεί στον μεγάλο τελικό. Το επιμέρους σκορ 25-13, και συνολικά 66-46 στο φινάλε της περιόδου, έγραψε το τέλος της ιστορίας.

Νίκος Κόης. Ένα όνομα, μία μπασκετική λαίλαπα. Ένας παίκτης που στο Final 4 έδωσε την πιο Chicago Bulls εκδοχή του εαυτού του. 35 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 5 ασίστ, ένα ασταμάτητο οπλοστάσιο από ντράιβ, mid-range και ασίστ σε ρυθμό παράστασης. MVP με 33 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης, έδειξε γιατί οι Bulls μπορούν –και ίσως πρέπει– να λογίζονται ως φαβορί για την κούπα της Division 3.

Αλλά δεν ήταν μόνος. Οι Erythraia Bulls κατέβασαν ολόκληρο οπλοστάσιο:
Ο Ανδρέας Ακουμιανάκης ήταν σταθερός, ουσιαστικός, παραγωγικός: 14 πόντοι και 6 ριμπάουντ, ένας πραγματικός δύο δρόμων πολεμιστής.
Ο Θωμάς Γαρεφαλάκης έπαιξε ρόλο «εκτελεστή από τις σκιές» με 12 πόντους και φαρμακερά τρίποντα στις πιο κομβικές στιγμές.
Και φυσικά, ο δικός τους Dennis Rodman, ο Κώστας Μητρόπουλος, ο οποίος έκανε τα πάντα εκτός από το σκοράρισμα: 19 ριμπάουντ, 5 ασίστ και... μόνο 2 πόντοι. Το μεγαλείο του όμως ήταν στη σκληρή δουλειά, εκεί που χτίζονται οι τίτλοι.

Η Σκιλλουντία, παρότι δεν κατάφερε να βρεθεί στον τελικό, φεύγει από την Sunel Arena με το κεφάλι ψηλά. Η άνοδος στη Division 2 είναι ήδη γεγονός – ένας μεγάλος στόχος που κατακτήθηκε. Ξεχώρισε ο Παναγιώτης Κούρτης, παρά το γεγονός ότι τα 4 γρήγορα φάουλ του τον περιόρισαν σε 10 πόντους και 6 ριμπάουντ. Η παρουσία του στο παρκέ όμως έδειξε γιατί θεωρείται το στήριγμα της ομάδας.

Αλλά ο άνθρωπος που αξίζει ξεχωριστή παράγραφο είναι ο Αντώνης Χαλίμος. Ο αρχηγός. Ο αρχαιότερος. Ο ηγέτης. Έπαιξε με το ηθικό βάρος μιας χρονιάς γεμάτης τραυματισμούς, πόνους και δοκιμασίες. Όμως εμφανίστηκε όπως έπρεπε: 18 πόντοι, 3 ασίστ, και ένας επίλογος γεμάτος αξιοπρέπεια, τιμή και αγωνιστικό ήθος. Ο Χαλίμος δεν είναι απλώς παίκτης της Σκιλλουντίας. Είναι η προσωποποίηση της διαδρομής της.

Οι Erythraia Bulls έκλεισαν το πρώτο εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό της Division 3 με στυλ, πυγμή και ποιότητα. Αν έψαχνε κανείς ποιος μοιάζει έτοιμος για στέψη, οι ταύροι έδειξαν ξεκάθαρα ότι ο τελικός μπορεί να γίνει το δικό τους Σικάγο.