Ένας αγώνας δεν είναι πάντα απλώς ένα παιχνίδι. Κάποιες φορές είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένας μύθος. Είναι η στιγμή που η ιστορία παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τον ιδρώτα, τον πόνο, το πάθος και το μεγαλείο εκείνων που γράφουν με κάθε κατοχή, κάθε φάση, κάθε ανατροπή, τα δικά τους έπη. Ο τελικός της Division 2 / West στο Summer League του Atlasbasket ήταν ακριβώς αυτό: ένας μύθος ζωντανός. Ένα γουέστερν εποποιίας με φόντο το Sala Sport Club. Ο Τελικός της Άγριας Δύσης, με πρωταγωνιστές τους Indians BC και τους Mavericks.

Δύο ομάδες που κουβαλούσαν στην πλάτη τους την εποποιία μιας ολόκληρης σεζόν. Οι Mavericks, αυτοκράτορες της regular season, ακλόνητοι, ψύχραιμοι, με τη γνωστή τους μπασκετική ακρίβεια, πέρασαν στους τελικούς πατώντας με σιγουριά στα Maximia και τους Indiana Pagers. Οι Indians, το άγριο πνεύμα της Δύσης, χρειάστηκε να περάσει μέσα από φωτιά και σίδερο, αποκλείοντας σε διαδοχικές μάχες τους Hurricanes και τους Bricklayers.

Κι όμως, όταν η μπάλα πετάχτηκε στον αέρα στο πρώτο jumpball, όλα τα προηγούμενα διαγράφηκαν. Ό,τι έγινε, έγινε. Ήταν η ώρα να φανερωθεί ποιος θα γράψει το όνομά του στο πάνθεον του Atlasbasket.

Το παιχνίδι ξεκίνησε όπως άξιζε: με ένταση, ανατροπές και θόρυβο. Το 1ο δεκάλεπτο, μια ταινία δράσης με απανωτά lead changes, έκλεισε 14-16 για τους Mavericks, με τον Argi Παπανικολάου να δίνει από νωρίς δείγματα μιας εξωπραγματικής βραδιάς και τον Αλέξανδρο Γλεντή των Mavericks να αναδύεται ως η απροσδόκητη σπίθα στη μηχανή των φαβορί.

Στο δεύτερο δεκάλεπτο, οι Ινδιάνοι πάτησαν γκάζι. Πήραν το μομέντουμ, κυριάρχησαν στις κατοχές, και με τον Παπανικολάου σε ρυθμό… one-man show, έκλεισαν το ημίχρονο στο 38-35. Μπορεί το προβάδισμα να ήταν μικρό, αλλά το ηθικό κεφάλαιο που χτίζανε, τεράστιο.

Όμως η μοίρα δεν έπαιζε μόνο μπάσκετ εκείνο το βράδυ. Στο τρίτο δεκάλεπτο, η σιωπή σκέπασε τα πάντα. Σε μια φάση από αυτές που δε θες να ξαναδείς ποτέ, ο Παντελής Γκολές των Mavericks έπεσε άσχημα. Οι κραυγές του πόνου πάγωσαν τον χρόνο. Αντίπαλοι και συμπαίκτες αγκάλιασαν τον Γολγοθά του. Ο Ηλίας Βουρλίτης των Indians δάκρυσε. Το παιχνίδι διακόπηκε. Για λίγα λεπτά, κανείς δεν σκεφτόταν το σκορ.

Κι όμως, η ιστορία συνέχισε να γράφεται. Όταν επανεκκίνησε το ματς, οι Ινδιάνοι – χτίζοντας πάνω στη συναισθηματική κατάρρευση των Mavericks – ξέφυγαν στο σκορ. Το 57-47 στο φινάλε του τρίτου δεκαλέπτου έμοιαζε προοίμιο θριάμβου. Ο Παπανικολάου, ο Κακολύρης και ο Τσάγκας έπαιζαν με φλόγα. Ο Σφήκας, όμως, έμεινε όρθιος για τους Mavericks. Όρθιος, μαχητικός και θυμωμένος.

Και τότε... το τέταρτο δεκάλεπτο έγινε έπος. Οι Mavericks, σαν να κουβαλούσαν το βλέμμα του Γκολέ στην ψυχή τους, μετατράπηκαν σε μια ομάδα από πέτρα και φλόγα. Ο Αρβανιτάκης, ο Steph τους, μέχρι εκείνη τη στιγμή άστοχος, άρχισε να εκτοξεύει τρίποντες ρουκέτες. Ο Σφήκας, ένας πραγματικός γίγαντας, κουβάλησε τους πάντες στην πλάτη του. Με το σκορ 66-68, οι Mavericks πλησίαζαν στο όνειρο.

Το τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας, ένα μικρό ποίημα αγωνίας. Ισοφάριση, άστοχα τρίποντα, βολές, μάχες. Παράταση. Γιατί τίποτα λιγότερο δεν άξιζε σε τέτοιους μαχητές.

Η παράταση; Ένα τελευταίο κύμα. Ένα τελευταίο ράλι. Στο 76-76 και με 21 δευτερόλεπτα να απομένουν, ο Σφήκας κρατάει την τύχη της μοίρας στα χέρια του. Η μπάλα φτάνει στον Steph. Το ρολόι δείχνει δύο δευτερόλεπτα. Το σουτ σηκώνεται. Η μπάλα διαγράφει μια καμπύλη στον χρόνο. Και πέφτει μέσα. 76-79. Τελεία.

Οι Indians είχαν 1.2 δευτερόλεπτα. Προσπάθησαν. Ο Κακολύρης, υπό πίεση και με τους θεούς της μπασκετικής τραγωδίας απέναντί του, αστόχησε. Το buzzer ήχησε. Και οι Mavericks, μέσα σε δάκρυα και πανηγυρισμούς, στέφθηκαν πρωταθλητές της Division 2 / West, αφιερώνοντας τον τίτλο τους στον πεσόντα τους ήρωα, τον Παντελή Γκολέ.

MVP του αγώνα, ποιος άλλος: ο Μέγας Αλέξανδρος Σφήκας. Ένας τιτάνας, ένας μπασκετικός Θησέας που πέρασε μέσα από λαβύρινθους για να οδηγήσει την ομάδα του στον θρόνο: 27 πόντοι, 19 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 4 κλεψίματα. Μια εμφάνιση που δεν περιγράφεται. Ζεις για να τη δεις.

Δίπλα του, ο μυθικός Στέφανος Αρβανιτάκης. 24 πόντοι, 7/25 τρίποντα, αλλά το τελευταίο... αυτό το τελευταίο, που θα γραφτεί για πάντα στις χρυσές σελίδες του Atlasbasket.

Και ο Γλεντής. Ο ήσυχος ήρωας. 14 πόντοι, 3 ριμπάουντ, 2 ασίστ. Το μυστικό όπλο.

Από την πλευρά των ηττημένων, ο Argi Παπανικολάου έπαιξε σαν να είχε φτιαχτεί από ουρανό και φωτιά: 26 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 κλεψίματα. Ο Τσάγκας, ο Κακολύρης, όλοι. Έδωσαν τα πάντα. Έπεσαν όρθιοι. Έχασαν το τρόπαιο. Κέρδισαν τη δόξα.

Γιατί για ένα όπως το χθεσινό, δεν υπάρχουν νικημένοι. Αλλά μόνο ήρωες...